از دوره یونان باستان تا کنون درباره ی جزیره ی گمشده ای به نام آتلانتیس پیوسته افسانه هایی پرداخته شده است.می گویند آتلانتیس جزیره ای بزرگ در اقیانوس آرام درست در غرب صخره ی جبل الطارق بود.جایی که به ستون های هرکول معروفند.آنجا را سرزمینی ایده آل مانند بهشت می پنداشتند.
باز بر اساس افسانه ها این جزیره دارای نظام سلطنتی بسیار نیرومندی بود که همه ی اروپای جنوب غربی و نیز همه ی شمال غربی آفریقا را به زیر سلطه در آورده بود.ولی سرانجام این نظام سلطنتی به دست آتنی ها که از یونان یورش آورده بودند بر چیده شد.
از آن پس مردم آتلانتیس به شرارت پرداختند و کیفرشان آن بود که بر اثر یک زلزله در کام اقیانوس بلعیده شدند.این افسانه را افلاطون در کتاب تیمائوس که 300 سال قبل از میلاد نگاشته آورده است.تاریخ نابود شدن جریره را 9000 سال پیش از زمان افلاطون پنداشته اند.
مردم در قرون وسطی افسانه های آتلانتیس را باور کرده بودند.از این رو در قرون چهاردهم و پانزدهم سفر های بسیاری در جستجوی آن انجام می شد.البته منشا این باور گویا برخی رویداد های واقعی بود.مثلا مسافری در بازگشت از سیاحت خود افسانه هایی از نقاطی که دیده بود بیان می کرد و سپس این حکایت ها کم کم بخشی از افسانه های آتلانتیس شد.
حتی امروزه افرادی هستند که آتلانتیس را به طور جدی باور دارند.
به گفته ی مردی که از نظر معتقدان کارشناس آتلانتیس است تمدن بشر در آن سرزمین آغاز شد.او بر این باور است که بسیاری از خدایانی که بشر می پرستیده همان پادشاهان آتلانتیس بوده اند.او ساخت آهن و اختراع الفبا را هم از ابتکار مردم آتلانتیس به شمار آورده است.
منبع:کتاب به من بگو چرا.جلد دهم